U heeft 1 nieuw bericht!


Theetante heeft een nieuw telefoontje! Echt, het is bijna kinderachtig hoe blij ze daar mee is. Berichtjes ontvangen is nu eenmaal zeer plezierig, en boodschapjes sturen des te meer. Zolang het natuurlijk om vrolijke tijdingen gaat.

Slecht nieuws brengen daarentegen is een ander verhaal. Daar gaan mensen zelfs voor op cursus. Zoals tante. Van een soort managementgoeroe leerde ze dat je slecht nieuws gewoon direct moet brengen. Geen getalm en gedraai. Wel kan het helpen om berichten in laagjes op te bouwen: iets negatiefs, iets positiefs enzovoort (de sandwich-methode). Maar vooral: rechtuit, niet verbloemen of verzachten. En dan vooral begripvol luisteren naar de ontvanger en hem of haar de tijd geven om het bericht een beetje te verwerken.

Neen, boodschapper zijn van slechte tijdingen is geen pretje en dat is dan meteen ook de rode draad van het boek waar tante deze week bijzonder van heeft genoten:



We nemen u mee naar London anno 1914. De Eerste Wereld Oorlog breekt uit en heel wat jonge mannen staan gewoonweg te springen om in het leger te gaan. Zo ook Martin Bromley, 17 jaar en vol vechtlust. Eigenlijk is hij nog te jong voor het slagveld, maar opgehitst door de euforische stemming zet hij alles op alles om toch maar soldaat te kunnen worden.

John Patterson, zijn beste vriend, denkt er helemaal anders over. Hij wil studeren én dikke boeken lezen. Poëzie bestuderen, Keats doorgronden, Dickens verslinden. Vechten, de vijand een lesje leren, dat zegt hem allemaal weinig. En dus weigert hij voorlopig te vertrekken. Maar dat stuit op veel onbegrip van zijn omgeving. Lafaard, roepen ze, slapjanus!

Johns vader is de postbode van de wijk. Hij kent iedereen en als hij brieven meeheeft zwaaien alle deuren voor hem open. Hij is dan ook vaak als eerste op de hoogte van de oorlogsplannen van de zonen in de wijk. Aanvankelijk bezorgt hij nog vrolijke ansichtkaarten van het front. Maar na een tijdje raakt zijn postzak gevuld met onheilstijdingen en doodsberichten. Een zware last, die hem steeds moeilijker valt, …

We gaan natuurlijk echt zo weinig mogelijk verklappen over dit boek, maar het tweede deel speelt zich af in de loopgraven. Een hard bestaan, vol modder, bloed en ellende. Maar ook met ontroerende momenten, en haast hartverscheurende momenten van schoonheid.

En te midden van al die ellende was er één lichtpuntje: Talbot House in Poperinge. Een echte Engelse club, waar soldaten van alle rangen en standen even op adem konden komen. Waar ze in lekkere stoelen met een boek konden wegzinken, in de tuin konden genieten van een beetje rust of in de salon naar pianomuziek konden luisteren in plaats van kanonnengebulder. Een inspirerende plaats, vandaag een museum en zeker een bezoekje waard.

Voor de rest – uiteraard – heel veel slecht nieuws. En heel veel gedraai en getalm om dit nieuws te brengen. In een wereld zonder GSM en email ging een bericht nog niet als een lopend vuurtje rond. Maar het kostte soms veel moeite om de pen ter hand te nemen en het bericht daadwerkelijk te bezorgen…

Dit deed tante ook een beetje denken aan een boek van Grossman, namelijk waarin een vrouw juist op de vlucht gaat voor een bericht. Zolang ik maar niet thuis ben, denkt ze, gaat mijn zoon niet dood, want als ik het bericht niet ontvang, is het niet gebeurd. En toen tante beide boeken naast elkaar legde viel haar mond bijna open van verbazing. Dit soort parallellen kunnen toch bijna geen toeval zijn:





Reacties

  1. Ik heb Stefan Brijs pas onlangs ontdekt; was zeer gecharmeerd van De engelenmaker en heb dit boek inmiddels ook op mijn ereader staan. Het lijkt een heel ander soort boek dan De engelenmaker en ik wacht nu even het juiste moment voor mevrouw Bromley af. Ik word nogal bedrukt van al te veel oorlogsboeken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Anna! Het iseen heel ander boek dan de engelenmaker. Heel anders ook van toon ( minder gloomy) maar inderdaad nu ook niet meteen opbeurend. Wel heel mooi! Zoek er dus maar een mooi moment voor uit want dit boek is het echt waard!

      Verwijderen
  2. Ben net terug van een aantal dagen in de Westhoek (ben helemaal gefascineerd door WOI en II) en dit boek ga ik ook zeker lezen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. eindelijk eens een boek die de andere kant laat zien.. ik word altijd woest wanneer ik lees over die witte veren die door jonge vrouwen aan jonge mannen werden uitgedeeld.
    ik ben wel benieuwd naar dit boek, mooie bespreking, weer!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, die witte veren! Ook de hoofdpersoon krijgt er een op zijn revers, wat hij erg beschamend vindt. Vreemd toch hoe er toen blijkbaar een algemeen enthousiasme voor de oorlog ontstond....zware onderschatting van de waarheid aan het front!

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts