Buitenspel

Bij tante thuis wordt de Tour met veel belangstelling gevolgd. Door jong en oud. Op actieve én meer passieve wijze. Alleen tante zelf is niet echt betrokken. Dit wegens haar beperkte interesse in geschoren mannenbenen. En omdat haar strategisch inzicht in de wielrennerij quasi onbestaande is. Zo staat tante dus buitenspel. Ook letterlijk. Vooral als zoon en neefje met een zucht uitroepen: “We hebben écht liever dat je weggaat!”.

Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig. En dus zet tante een pot thee. En neemt een goed boek ter hand. Eveneens over een buitenstaander. Maar dan een die plotsklaps in het midden van de actie staat.

We schrijven begin jaren veertig. Oscar, de hoofdpersoon van dit verhaal, is leraar Engels aan een gymnasium. Hij heeft moeite met zijn vak, met de leerlingen, met zijn collega’s en de schoolregels. Kortom: hij heeft het gevoel aan de zijlijn van het leven te staan en is op z’n 35ste al volledig uitgeblust (ocharm!).

Maar dan komt Esmée, en Oscar zwicht. Zij laat hem voelen waar het leven echt om draait en hoe mooi het kan zijn. Maar na een passionele tijd, heeft ze er genoeg van alleen maar iemands minnares te zijn. En ze kiest voor zekerheid in de persoon van Id, Oscars collega en beste vriend.

Dan breekt plots de oorlog uit. Oscar en Id worden op geheime missie gestuurd. En terwijl Id steeds banger en onzekerder wordt, bloeit Oscar volledig open. Militaire operaties blijken hem immers te liggen! En daardoor wordt hij ietwat roekeloos. We komen al snel te weten dat Id tijdens hun missie is gestorven. Vijf jaar na de oorlog wil Esmee weten hoe de vork echt in de steel zat. En gaat samen met Oscar op pad om de laatste route van Id te volgen.

Een mooi boek, over liefde en vriendschap en de onverzoenbaarheid van die twee. Veel blijft ongezegd, stil in dit kleinood, dat wemelt van de betekenisvolle details, halve woorden en sprekende blikken. En boeiend boek dus, dat wel.

Maar toch, toch voelde tante zich wat buitenspel staan. En kon ze zich niet volledig inleven in het verhaal en de personages. Lag het aan de oorlogssetting (1000 bommen en granaten zijn niet meteen tantes cup of tea)? Lag het aan de beperkte karakterschets van de vrouwen in dit verhaal? Aan het feit dat zoveel uiteindelijk niet werd uitgesproken? Waarom dat gevoel dat er toch meer in zat? Tante blijft erover dubben en is dan ook zeer benieuwd wat u ervan denkt!