Ho Halloween!

Nu ze zich min of meer verzoend had met het idee herfst, was de theetante helemaal klaar voor knusheid en gemudlichkeit. O, ze begon al te kirren bij de gedachte aan knetterende haardvuren, warme pantoffels, knuffelkatten, oververse cake en natuurlijk liters hete thee!

Maar helaas, de idylle heeft niet lang mogen duren, want het aanbreken van dergelijke aanlokkelijke tijden werd de voorbije dagen weer danig verstoord. En dat niet door storm en onweder, maar door een plotse invasie van allerhande prullaria in de openbare ruimte. Waar men vroeger de blijde intrede van prins herfst op beschaafde wijze eerde met een toename aan flakkerende kaarsjes of een kunstig gevlochten bladerguirlande, wordt de entree van menig gezinswoning heden ten dage ontsierd door wanstaltige gedrochten. O, gruwel, inderdaad.

Nu kan de theetante best nog begrijpen dat een oranje pompoen enig esthetische extases kan opwekken (niet bij haarzelf, maar het kàn: dergelijke herfstvruchten fleuren menig trottoir inderdaad wel wat op). Maar, moeten daar echt van die geniepige oogjes en een akelige grijns in worden uitgesneden? Neen, dat gaat de theetante te ver.

En dan hebben we het nog niet eens over die andere vormen van misplaatste creativiteit die het netvlies teisteren. Goh, de tante heeft het niet zo voor weelderige webben met spichtige spinnen. Akelige tronies en ellendig giechelende schedels maken bij haar geen goede beurt. En ook aan een strop wiebelende skeletten (al dan niet lichtgevend) keert ze met een zucht de rug toe. Voor zo’n danse macabre is ze echt niet te vinden, jammer voor eenieder die zich zo heeft uitgesloofd.

Tradities en volkscultuur: het is in theorie allemaal prachtig. Maar mag er iets meer bekommernis zijn om schoonheid en de zielenrust van de passerende medemens? Want het is nu wel angst en beven tijdens de ochtendwandeling. Gelukkig heeft theetante zelf twee zwarte katten die haar kunnen vergezellen op haar queeste! Nu alleen nog even een akelig lachje instuderen….